Gaan na inhoud

Dwangvermoë

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie

Dwangvermoë is die maatstaf van hoe sterk 'n toegepaste magnetiese veld moet wees om die magnetisme van 'n materiaal na nul te verminder (nadat die materiaal magneties versadig was).

Dwangvermoë word gemeet in ampere/meter en word aangedui met HC. Dit kan teoreties bepaal word deur middel van 'n histereselus.

Permanente magnete, soos dié wat in rekenaarhardeskywe aangetref word, het 'n groot dwangvermoë. Nie-permanente magnete het 'n lae dwangvermoë en word gebruik in mikrogolfoonde en transformators.